امنیت در دوره کودکی

کودک انسان در طول مسیر رشد روانشناختی خود در هر بازه سنی با یک سوال اساسی در مورد خودش ،دنیا و دیگران مواجه است و پاسخ این سوال را در جریان ارتباط با مراقبین اصلی و اولیه به دست می آورد.

در دو سال اول زندگی چالش اساسی کودک این است که : آیا دنیا جای امنی هست یا نه؟ دیگران قابل اعتماد هستند یا نه؟

برای اینکه کودک بتواند احساس اعتماد و امنیت داشته باشد باید:

- در شرایطی تا سرحد ممکن باثبات و قابل پیش بینی رشد کند. در این زمان،کودک باید مورد مراقبت یک فرد مشخص باشد،این ثبات تا جایی مهم است که حتی برخی متخصصین توصیه می کنند که تمام دیگران حمایتگر،کارهای مربوط به کودک را انجام ندهند و به جای آن از مادر مراقبت کنند تا بتواند خودش فرزندش را تغذیه کند،حمام ببرد،در آغوش بگیرد ومراقبت های اصلی را انجام بدهد.

بی ثباتی والد چه در مراقبت فیزیکی و چه در مراقبت روانی یعنی شیوه و میزان نوازش و لمس و در ادامه پاداش و تنبیه و...باعث ایجاد احساس نا امنی،بی اعتمادی و اضطراب در کودک می شود.

برخی مسائل غیرقابل پیش بینی و کنترل هم ممکن است اعتماد اساسی کودک را دچار مشکل کند مثل تولد با مشکلات فیزیکی،در دسترس نبودن مراقب اولیه به دلیل بیماری جسمی یا روانشناختی،مرگ مراقب اصلی،بستری شدن در بیمارستان،سبک زندگی پر تغییر و تنوع و تعداد زیاد افرادی که در مراقبت کودک مداخله می کنند.

در نهایت ما از دو سال اول زندگی می گذریم یا با این دستاورد که موجوداتی دوست داشتنی هستیم که در جهانی بصورت کلی امن زندگی می کنیم و با دیگران قابل اعتمادی در تماس هستیم که در صورت بروز مشکل می توانیم به آنها تکیه کنیم.

و یا از فرط تجربه بی ثباتی،قابلیت پیش بینی هیچ رفتار یا اتفاقی در دیگران و جهان اطرافمان را نداریم .

خوبی ها را پایدار و همیشگی و حق خودمان نمی دانیم و همواره به گونه ای مضطرب و در انتظار از دست دادن و رها شدن هستیم.

مهرنوش مهدیزاده
مشاور روابط عاطفی، فرزندپروری کودک و نوجوان

سایر مطالب این بخش | نسخه قابل چاپ | ارسال به دوستان |